Həzrət Əli ibn Hüseyn (ə) 38-ci hicri ilinin Şəban ayının 5-də Mədinədə dünyaya gəlmişdir. 95-ci Hicri ilinin məhərrəm ayının 25-də şəhid edilmişdir. Müqəddəs qəbri Bəqi qəbiristanlığındadır.

 

Tarixi mənbələrə görə mübarək anasının adı Şəhribanu və ya Şəhrinaz olmuşdur. İmam Səccad (ə) ən ağır siyasi dövrdə yaşamış İmamlardandır. İmam Əli (ə) şəhid olan zaman onun 3 yaşı var idi. Sonra da atası ilə bir yerdə Kərbəla hadisəsinin müsibətləri və bəlaları ilə üzləşmişdi. (Tebyan)

İmamın (ə) möhnəti və əziyyəti o zaman daha çox artır ki, Yezid (lən) ordusu Mədinəyə və o cümlədən Həzərt Peyğəmbərin (s) məscidinə daxil olur. Bu azgın ordu belə bir müqəddəs məkanda da qətl törədir.

 

İmamın (ə) bütün həyatı mübarizədə keçmişdir. Gözünü açan gündən babası İmam Əlini (ə) Cəməl döyüşünə qərq olan halda görmüşdü. Cavanlıq dövründə həyatının ən ağır hadisəsi olan Kərbəla hadisəsi ilə rastlaşmış və dözülməz acılar və qəmlərlə üzləşmişdir. Atasını, qardaşlarını, yaxınlarını gözünün önündə itirmiş və əsirlik kimi bir imtahanla qarşılaşmışdır. Ancaq İmam (ə) bu imtahanların heç birində məğlib olmamışdır. Əksinə, onların hamısından başıuca və alnıaçıq çıxaraq ardıcılları üçün örnək olmuşdur.

 

İmam (ə) hər fürsətdə insanları Əməvilərə qarşı ayıldırdı. İmam (ə) nəzarət altında olduğu üçün risalətini dua vasitəsilə öz davamçılarına çatdırırdı.

 

 

Dualarını torladığı “Səhifeyi-Səccadiyə” kitabı “Ali-Muhəmmədin (ə) Zəburu” adı ilə məşhur olmuşdur. Qurandan və “Nəhcul-bəlağə”dən sonra ən əzəmətli və ən dəyərli kitab hesab olunur.

 

İmam (ə) da ataları kimi Mədinənin bir çox yoxsul ailəsinə gizli şəkildə yardım edirdi. Mədinənin yüz ailəsi İmamın (ə) sayəsində aclıqdan əziyyət çəkmirdi, ancaq onlara kimin yardım etdiyini bilmirdilər. İmam Səccad (ə) vəfat edəndən sonra başa düşdülər ki, bu İmam Səccad (ə) imiş. İmam (ə) buyurardı: “Gizli sədəqə Allahın qəzəb atəşini yatızdırar”.

 

İmamın ibadət və səcdə əhli olması hamıya məlumdur. Məhz buna görə İmama (ə) “Səccad” ləqəbini vermişdilər. İmam (ə) Kərbəla hadisəsindən sonra heç bir zaman gülmədi, şənlənmədi. Nə zaman su görsə idi, ağlayardı. Bu ağır hadisənin qəmi heç bir zaman nəcib qəlbindən çıxmadı. O, hər fürsətdə insanlara bu hadisəni yada salmağa çalışır və Əməvi zülmünü ifşa edirdi./Deyerler.org/

 

Salam olsun sənə, ey Zeynəl-abidin (ə)!

Mövludun mübarək, ey İmam Səccad (ə)!