Tarixdə ilk əvvəldə Quran hərflərinin üzərində hərəkələrin (işarələrin) olmaması onun bu müddət ərzində təhrifdən amanda qalmasına necə dəlalət ola bilər?

Hicri tarixinin birinci əsrinin sonuna qədər Quranın yeganə oxunma yolu eşitməklə olub. Çox Quran qariləri və hafizləri özlərindən əvvəlki mühüm şəxsiyyətlərdən sinədən–sinəyə Quranın mətnini almış və özündən sonraya ötürmüşlər. Ən məşhur qarilərin əsl sənədi İslam Peyğəmbərinə (səlləllahu ələyhi və alihi və səlləm) və İmam Əliyə (əleyhissalam) çatır. Bu uzun müddətdə çox məşhur qarilər meydana çıxdılar ki, sonradan onların özləri Quranın səhih oxunması üçün meyar oldular.

Hicri qəməri əsrinin birinci yarısında qeyri–ərəblərin müsəlman olmaları getdikcə Quran kəlmələrində müəyyən əlamət və nişanələrin olması məsələsini qabardır. Həmin illərdə İmam Əlinin (əleyhissalam) şagirdlərindən Əbul–Əsvəd Duəli adlı bir nəfər Quranın hərflərinə əlamət qoyulması məsələsini öhdəsinə alır. O, bu işi çox diqqət və məsuliyyətlə başa çatdırır. Əbul–Əvəd Duəli ( o, məşhur Quran qarilərindən biri olub), Quran qiraətinə tam şəkildə vaqif, ərəb ədəbiyyatına çox yaxşı bələd olub. O həmin şəxsdir ki, İmam Əlinin (əleyhissalam) işarəsi ilə ərəb qramatikasında nəhv elminin əsasını qoymuşdur.[1]    Bundan əlavə, onun Qurana əlamətlər qoyması Quran qariləri və hafizlərinin nəzərindən də kənarda qalmamışdır. Bu da həmin mövzuda Quran kəlmələrinin təhrif olunması haqqında hər cür ehtimalın qarşısını alır. Əbul–Əsvədin Qurana qoyduğu əlamətlər qeyri–müsəlmanların dərdinə yarasa da, hələ də məşhur ərəb qariləri və hafizlər öz məşhur ustadlarından öyrəndikləri qiraətlər əsasında Quranı tilavət edirdilər. Necə ki, tarixdə hər qarinin öz məşhur ustadına istinad etməsi müşahidə olunur. Bəzi qarilər öz qiraətlərini İslam Peyğəmbərinə (səlləllahu ələyhi və alihi və səlləm) və İmam Əliyə (əleyhissalam) qədər istinad edirdilər.

Əlbəttə, bəzi qiraətlərin sənədləri digərlərinə nisbət daha çox etibarlı sayılır. Məsələn, Quranın məhşur qari Həfsin Asimdən olan qiraəti şiə qiraətinə daha çox uyğundur.

Əbul-Əsvədin başladığı nişanə qoymaq mövzusu sonrakı əsrlərdə daha önəmlə dvam etdirilir və getdikcə daha müasir nişanələrdən, hamının qəti şəkildə qəbul etdiyi əlamətlərdən istfadə olunur. Bu gün artıq Quran hərflərinin əlamətləri ən müasir yollarla həll olunub. Məsələn, sukun, təşdid, mədd və s..işarələr bütün bu mövzuya əlavə olunub.[2]

Sinədən–sinəyə keçib bizə çatan məşhur və mütəvatir (dalbadal) nəql olunmuş qirati Əhli–Beyt (əleyhissalam) də qəbul edir. Rəvayətlərdən birində oxuyuruq ki, İmam Sadiq (əleyhissalam) səhabələrdən birinə buyurdu: “ Quranı camaat oxuyan kimi oxu!”Rəvayətin əsl mətni belədir: Salib Əbu Səlimə nəql edir ki, mən gördüm ki, bir nəfər Quranı, İmam Sadiqə (əleyhissalam) camaat arasında məşhur olmayan qiraətlə oxuyur. İmam Sadiq (əleyhissalam) buyurdu: “Belə qiraətdən çəkin! Camaat necə oxuyursa, sən də o cür oxu!…”[3]

Beləliklə, Quranın mətni tarix boyu sinədən–sinəyə, əlbə–əl və nəsilbə–nəsil keçərək bizlərə çatmışdır. Buna görə də, İslamın ilk əvvəllərindən xalq arasında həmişə Quran qariləri və hafizləri olmuş, onların xalq arasında xüsusi məqamları olmuşdur. Quran, bu günkü halında olduğu kimi İslam Peyğəmbərinin (səlləllahu ələyhi və alihi və səlləm) zamanından bu günə kimi müsəlmanlar arasında tilavət və qiraət olunmuş, amma Quran yazılan zaman ərəb xəttinin təzə olması, nöqtələri və əlamətləri olmaması, müxtəlif ərəb qəbiləsi ləhcələrinin mövcudluğu, bəzi qarilərin şəxsi səliqələri, və s..el arasında olan məşhur Quran qiraətinə təsir göstərməmişdir, təkcə bəzi şəxsi qiraətlərdə şəxsi nəzəriyyələr verilmişdir ki, o da müsəlman cəmiyyətləri tərəfindən qəbul olunmamışdır. Rəvayətlərdə gəlmiş məşhur qiraətdən məqsəd isə tarix boyu müsəlman cəmiyyətləri arasında məşhur qarilər və hafizlər tərəfindən oxunmuş Quran qiraətləridir. Həmçinin, Asimin qiraətinin daha məşhur olması bir daha onu sübut edir ki, tarix boyu xalq arasında onun qiraəti daha yayılmış və indiki qiraətlə daha uyğun olmuşdur.[4]

Əlbəttə, xəttatlar və gözəl xətlə yazı yazanlar hicri qəməri tarixi ilə dördüncü əsrin axırlarına kimi Quranı kufi xətti ilə yazırdılar. Amma, beşinci əsrin əvvəlində nəsx xətti kufi xəttini əvəz edir və o gündən bu günə qədər Quranın bütün nöqtələri və əlamətləri olduğu kimi qalmaqdadır.[5]